در عـرفـان امـام خمینی, عبد پـس از فنای ذاتی, صفتـی و فعلـی, به جـامـه بـقای بعد از فنا آراسته شده و به وجود حقانی پـس از رفض وجـود خـلقـی, دست مـی یابد. در ایـن مقام است که عبد گـوش حق, چشم حق و دست حق می شود. انـسـان عارف, با تـوجه به ایـن که از نمـودها و ویژگیهای بشری می مـیرد و به نمودها و ویژگیهای الهی زنده می شـود, در اختیار خدا قـرار مـی گـیـرد و خـدا در قلب اولیا و انسانهای کامل, که از هر دو عـالـم رها و در پرتـو تربیت اویند, تـدبیر مـی کند و ایـن تربیت و تـدبـیـر از راه جلـوه ها و جذبه های باطنی است و قلب عارف در ایـن مقـام, بنـده مـولای خود است.