در روانشناسی، از روش های مختلفی برای درمان استفاده می شود. علاوه بر روان درمانی فردی که همه آن را می شناسند، از حدود 70-60 سالِ پیش، مکتب ها و روش های تازه ای مثل گروه درمانی، خانواده درمانی، انرژی درمانی، هیپنوتیزم و... شکل گرفته که هر یک، ابعادِ مثبت و منفی ، موافقان و مخالفانِ خودشان را
گروه درمانی یا روان درمانی گروهی همانند روان درمانی انفرادی است با این تفاوت که در این روش روانشناس به جای تمرکز بر روی یک فرد و مشکلات مختص به وی با یک گروه و یا چندین نفر سروکار دارد. هر یک از اعضا مشکلات خود را در گروه مطرح می کنند. بازخورد و مشکلات دیگر اعضا را نیز می شنوند و در مورد آنها نظر،
سایکودرام (Psychodrama) به شیوه اي از گروه درمانی گفته میشود که طی آن درمانگر میکوشد تا با استفاده از فنون نمایشی، بر روي مراجعین خود تاثیر مطلوبی نهاده، آنها را در شناخت بهتر خود ، اصلاح اندیشه و رفتار و در مجموع مواجه ي بهتر با محیط پیرامون، یاري رساند.
در برابر سایکودرام در زبان فارسی، واژه هایی چون درون پردازي ، تئاتر درمانی و نمایش درمانی نهاده شده که از این میان به نظر درون پردازي ترجمانی وفادارتر ولی تئاتر درمانی رایجتر است. سوءبرداشتی که اغلب از زبان هنرمندان و منتقدان تئاتر درباره ي این واژه به گوش میرسد، آن است که برخی آثار نمایشی را که داراي بنمایه هاي روانشناسانه هستند، به غلط سایکودرام می خوانند؛ در حالی که از همان تعریف
نظریه پردازی در باره گروه و اثرات آن از اروپا آغاز شد. اوضاع سیاسی و اجتماعی اروپا در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 بحرانی بود. ناسیونالیسم و پدیده های جمعی غریب توجه دانشمندان را به روانشناسی گروهی و خطراتی که ذاتی زندگی گروهی است، جلب کرده بود.
دانشمند فرانسوی گوستاولوبن کتاب غوغا (Crowd) را در همین دوره نوشت که بارها تا دهه 20 تجدید چاپ شد. در این کتاب به این مساله علاقه مندی دیده می شود که چگونه گروههای بزرگ،حیات ذهنی و روانیی افراد خود را متاثر می سازند. وقتی افراد گردهم می آیند در گروه دارای ذهن گروهی (group mind) می شوند و تحت تاثیر این ذهنیت، دست به اعمالی می زنند که هرگز بطور انفرادی نشان
گروه درمانی در طی جنگ جهانی دوم در پاسخ به کمبود پرسنل آموزش دیده برای ارایه درمان فردی، پدید آمد. در ابتدا، درمانگر گروه نقش سنتی درمانی را به عهده می گرفت و عمدتاً با گروه قلیلی از مراجعان که مشکل مشترکی داشتند، کار می کرد. به تدریج، رهبران نقشها و رویکردهای مختلف در این زمینه را مورد بررسی قرار دادند. با گذشت زمان، متخصصان دریافتند که موقعیت گروه فرصت های درمانی منحصر به فردی را فراهم می آورد.
در خلال سالهای 1960 و 1970، توجه به گروه ها اوج گرفت و بعد، به مدت یک دهه این شور و شوق کاهش یافت. در دهه 1990 کار با گروه مجدداً در کانون توجه قرار گرفت. در سالهای 1960 گروه های
هر آنچه از روانشناسی می خواهید را در این وبلاگ بجویید .