توصیف گیسلا لابووی – ویف ( 1980 – 1985 ) از شناخت بزرگسال ، شبیه ویژگی های نظریه شای است . لابووی معتقد است بزرگسالی پیشروی از تفکر فرضی به تفکر عمل گرانه است نوعی پیشرفت ساختاری که در آن منطق ابزاری برای حل مسئله در دنیای عملی است. بنابراین حرکت از تفکر فرضی به تفکر عملگرایانه، پیشرفتی است که در آن، منطق ابزاري براي حل کردن مسائل واقعی زندگی می گردد. سالخوردگان دوره های تعمق شدید نیز داشته اندو بهتر میتوانند رویدادهای ناگوار را با نگرشی مثبت تعبیر کنند. یعنی عواملی میتوانند به خویشتن پذیری جدا نشدنی از انسجام من کمک کنند. در مجموع دست اورد روانی – اجتماعی مهم در اواخر زندگی ،خیره شدن در پردازش اطلاعات هیجانی و پرداختن به خود گردانی هیجانی است (شجاعی،1378).