نظریه برنایس نیوگارتن ( 1973 ) مبتنی بر تقویت رویدادهاي مهم است. از نظر وي ، سن بزرگسال، شاخصی در تحول شخصیت او به حساب نمی آید. چراکه تحول در دوران بزرگسالی بر اساس یک سري مراحل ثابت تحقق نمی پذیرد، بلکه رویدادهایی که در زندگی فرد اتفاق می افتند و برداشت هایی که او از آنها دارد، چگونگی شخصیت وي را آشکار می سازند ( طالب زاده و واحدي، 1392 ). طبق نظر نیوگارتن در دوران بزرگسالی وجه تمایز افراد، رویدادهاي بیرونی است. بر این اساس، نیوگارتن افراد را به سه دسته پیش رس، بهنگام و در تأخیر تقسیم بندي می کند.