در اواخر سال ۱۹۷۹ ، جامعه شناس پزشکی ، آرون آنتونوسکی بر اساس این فرض که محیط انسان باعث ایجاد آسیب یا فشار می‌شود، برای پاسخ دادن به این سوالات اصطلاح سلامتی‌زا ( ریشه های سلامتی ) را مطرح نمود. در این اصطلاح، واژه سلامتی به معنای شکست ناپذیری، بهزیستی و شادکامی است. آنتونوسکی به دنبال سازه‌ای بود که توصیف کننده مولفه‌های مشترک طیف گسترده منابع مقاومت عمومی باشد و توضیح دهد که چگونه این منابع مقاومت عمومی مقابله با محرکات تنش‌زا را تسهیل نموده و سلامتی را ارتقاء می‌بخشد. نهایتاً او به این نتیجه رسید ساختاری که تمام منابع مقاومت عمومی در آن اشتراک دارند، جهت گزینی فرد نسبت به زندگی است که آنتونوسکی این جهت گزینی را حس انسجام نامید.