در جهان شرق، ابن خلدون از اولین کسانی است که انحراف اجتماعی را در ابعاد کلان اجتماعی مطرح کرده و با مفاهیمی متفاوت، آن را بخش تفکیک ناپذیری از توسعه تمدن شهری می داند. به اعتقاد او، انحطاط یکی از مراحل تمدن است. یعنی وقتی انسان ها شهرنشین می شوند، از مقام انسانی خود به تدریج ساقط می شوند. بنابراین، انحطاط برای تمدن امری حتمی است؛ زیرا گرایش به اخلاق شهری مترادف با از میان رفتن معنویات می باشد. ولی الدین عبدالرحمن بن خلدون ( 732 808 ق) در بررسی ها ي خود دریافت که میان پدیده های اجتماعی، پیوندي متقابل است که در مطالعات اجتماعی باید بدین ارتباط ها و پیوستگی ها در جامعه پی برد. او به جاي بررسی رخدادها، در پی چرایی آنهاست؛ چنین باوري وي را تا مرز دستیابی به قلمرو آغازین « علم العمران » و دریافتی جامعه شناسانه از روی دادها نزدیک می کند ( شیخ، 1388 ، ص 57).