از نظر چامسکی کودکان دارای دستگاهی عصبی هستند که برای یادگیری زبان طراحی شده است و ساختارهای دستور زبان بر اساس نقشه ژنی به طور خودکار ایجاد می شوند . این سیم کشی عصبی اختصاصی که تنها در انسان وجود دارد، برای به کار افتادن، در انتظار تجربه شنوایی همراه با نظام ارتباطی مبتنی بر نماد ( خواه زبان شفاهی خواه دستی ) می ماند. این دانش را که زبان از آن پیروی می کند، می توان کارکرد رفتار زیستی نامید. پدیدار شدن این ساختارها در کودک دارای رشد طبیعی وابسته به تحریک شنیداری است و وابستگی سرنوشت سازی بین رشد زبان و توانایی شنیدن وجود دارد.