این روش را معمولاً با نام “تکنیک چند حسی آموزش زبان” می‌شناسند. این تکنیک حواس چندگانه را متمرکز خواندن می‌کند. طبق روش درمانی چند حسی آموزش، باید از حواسی مثل لامسه، بینایی، شنوایی و مخصوصاً حرکتی برای آموزش استفاده کرد. ساموئل توری اورتن (1879–1948) ، یک روانپزشک مغز و اعصاب و پاتولوژیست در دانشگاه کلمبیا ، کودکانی را که دارای مشکلات پردازش زبان مانند نارساخوانی بودند ، مطالعه کرد. وی همراه با مربی و روانشناس آنا گیلینگام (1878–1963) ، او روش هایی را برای آموزش خواندن ایجاد کرد که شامل ترکیب حرکتی (مبتنی بر حرکت) و لمسی (حسی - استراتژی های یادگیری مبتنی بر) با آموزش مفاهیم بینایی و شنیداری. در سال 1935 ، گیلینگام ، با همکار دیرینه خود ، بسی استیلمن ، کتابچه راهنمای Gillingham – Stillman ، آموزش درمانی برای کودکان دارای معلولیت خاص در خواندن ، املا و قلم را منتشر کرد. . این روش اکنون به عنوان روش Orton – Gillingham (OG) شناخته می شود ، "یک روش آوایی چند حسی برای آموزش خواندن اصلاحی" است . در روش فرنالد و اورتون حس های بینایی، شنیداری، جنبشی و لامسه ی دانش آموز درگیر فرایند یادگیری می شوند ( کاکاوند، 1389 ؛ خانجانی، مهدویان، احمدی، هاشمی و فتح اله پور، 1391 الف).