واژه آتش در اوستا، آتر (  Atar) و در پهلوی آتور و در پارسی آذر، آدر و در لهجه های مختلف آديش، آتیش و تش آمده است. ريشۀ اين کلمه در سنسکريت ادری (Adri  ) به معنی شعله است و صفت خدای آتش که آگنی (Agni  ) نامیده می شود، نیز به کار رفته است. اين عنصر که از میان عناصر چهارگانه  ( آب، خاک ، باد و آتش )  از همه لطیف تر و سودمندتر است، از ديرباز مورد توجه اقوام و ملل بوده و در غالب اديان آريايی دارای اعتبار و اهمیت خاص بوده است . آتش از کهن الگوهاي طبیعی است و بر اساس عقاید باستانی، یکی از عناصر چهارگانه ي تشکیل دهنده ي جهان به شمار می رود و نیز در اساطیر ملل مختلف هم چون یونان و روم و هند و... مقدس و ایزدینه است و آن را مینوي و آسمانی می پنداشتند.