اصطلاح « پيشگيري وضعي » را اولين بار در دهۀ هفتاد گروهي از دانشمندان در واحد تحقيقات وزارت كشور انگلستان، در ارزيابي آمارهاي جرم در مورد پيشگيري، مطرح نمودند، كه صرفاً بر كاهش فرصتها و موقعيتهاي ارتكاب جرم تكيه دارد ( فرجي، 1386 :12). پیشگیری وضعی ( Situational Prevention ) بعنوان یک نظریه علمی برای کاهش بزهکاری نخستین بار در دهه 1980 میلادی توسط کلارک، کورنیش و هیهیور مطرح شد. از دیدگاه کلارک، پیشگیری وضعی از جرم به مجموعه اقدامات قابل سنجش و ارزیابی در برخورد با جرم اطلاق می شود. البته این نوع از پیشگیری به لحاظ خصیصة غیرمادی آماج جرم یا ویژگی غیرعمدی عمل مجرمانه دربارة « تمامی جرائم » قابلیت اعمال را ندارد. همچنین این نوع از تدابیر پیشگیرانه دربارة « همة بزهکاران » بالقوه، به ویژه افراد نابخرد و یا افراد بس خردمند نافذ نخواهد بود ( نجفی، 1376: 608).