مهم‌ترین سهم داریل بم در روانشناسی، نظریه خود-ادراک است که در دهه 1960 و 1970 مطرح کرد. این نظریه بیان می‌کند که افراد نگرش‌ها و احساسات خود را تا حدی از طریق مشاهده رفتار خود و شرایطی که آن رفتار در آن رخ می‌دهد، استنباط می‌کنند. به عبارت دیگر، زمانی که نشانه‌های درونی ما ضعیف یا مبهم هستند، ما مانند یک ناظر خارجی به رفتار خود نگاه می‌کنیم و بر اساس آن، نگرش‌هایمان را نتیجه‌گیری می‌کنیم. نظریه خود-ادراکی داریل بم پیشنهاد می‌کند که افراد با مشاهده رفتار خود و زمینه‌ای که آن رفتار در آن رخ می‌دهد، به درک نگرش‌ها، احساسات و سایر حالات درونی خود می‌رسند.