نظریه سطوح پردازش کریک و لاکهارت، که در دهه 1970 مطرح شد، مدلی برای توضیح چگونگی یادگیری و بازیابی اطلاعات است. این نظریه بر این باور است که میزان عمق پردازش اطلاعات، تأثیر قابل توجهی بر قدرت یادگیری و بازیابی آن دارد. نظریه سطوح پردازش، برخلاف مدل‌های قبلی که یادگیری را به عنوان یک فرایند مکانیکی و سطحی می‌دیدند، تاکید می‌کند که عمق پردازش، کلیدی برای یادگیری ماندگار است. به جای اینکه صرفا اطلاعات را به عنوان یک رشته از کلمات یا اشیاء درک کنیم، باید به معنای آنها و ارتباط بین آنها توجه کنیم.