نظریه تعاملی ( Interaction Theory ) توسط اسپنس ( Spence ) (1995) که یكی از پژوهشگران عرصة سالمندان است ، ارائه شده است، وی تغییرات سنی را منتج از واکنش میان خصوصیات هر فرد، شرایط اجتماعی وی و سابقه نحوه واکنش های فرد در برابر اجتماع می داند. تأکید این نظریه بر وظایف و نقش هایی است که فرد در طول زندگی خود به عهده داشته است. معمولاً افراد سعی دارند که نقش و وظیفه خود را اصلاح و متعادل نموده و از نقشی به نقش دیگر بروند و الگویی مرکب از نقش های متفاوت را به خود گیرند. اما با افزایش سن وظایف مهم آن ها خاتمه یافته و به انتخاب خود به وظایف جدیدی می پردازند ( بک، 1989).