نظریه شرمساری بازپذیرکننده بریث ویت (1989) از جمله جذابترین تبیینهای نظری در خصوص نظم و امنیت اجتماعی است. این نظریه در پی ترکیب و تلفیق چندین نظریة مختلف از جمله فشار، کنترل اجتماعی، بیسازمانی اجتماعی، برچسب زنی، یادگیری و نظریههای خرده-فرهنگی است. براساس استدلال بریث ویت، مجازاتهای غیررسمی در خصوص رفتارهای انسانی به مراتب مؤثرتر از مجازات رسمی است. براساس فرض اصلی بریث ویت، وقتی شرمساری انگ-زننده است، جرم بالا است و وقتی بازپذیرکننده است، جرم پایین است. طبق استدلال نظریة شرمساری بازپذیرکننده، آن دسته از دسته جات انسانی که وجه مشخصة آنها سطوح بالای اجتماع-گرایی، به‌هم‌پیوستگی و شرمساری بازپذیرکننده است، از میزان جرم نسبتاً کمی برخوردارند. امروزه عدالت ترمیمی که وجه