نظریه ی تیچنر این بود که احساس همدلی از نوعی تقلید جسمانی از درماندگی شخصی دیگر سرچشمه می گیرد که بعدا همان احساسات را در شخص بر می انگیزد .  او در جست و جوی لغتی بود که از همدردی (sympathy)  متمایز باشد ، که به معنای احساس کلی مصیبت و گرفتاری فردی دیگر ، بدون شریک شدن در احساسات آن شخص است. تقلید حرکتی در حدود ، دو ونیم سالگی بتدریج از مجموعه ی رفتاری کودکان نوپا محو می شود ، در آن مقطع کودکان درک می کنند که درد دیگری با درد خود آنان متفاوت است و بهتر قادرند آنها را آرام کنند .