به گفته آرژیل : « ارتباط غیر کلامی به دامنه وسیعی از پدیده‌ها اطلاق می‌شود که حوزه گسترده‌ای را در بر می‌گیرد و بیش از دوسوم از مسیرهای ارتباطی بین انسانی را شامل می‌شود و این بدان معناست که در هر نوع ارتباط همواره بخشی غیر کلامی نیز قابل توجه و بررسی است. این نوع ارتباطات، قابل اعتماد، مستمر، نمادین و منطبق بر فرهنگ جوامع بوده و راه‌های برداشتی متفاوت را پیش پای مخاطب اثر قرار می‌دهد. ارتباطات غیر کلامی، یا پیام رسانی بدنی است و هنگامی روی می‌دهد که یک فرد به وسیله حالات چهره، لحن صدا و یا هر مجرای ارتباطی دیگر فرد دیگری را تحت تأثیر قرار دهد و این امر ممکن است عمدی و یا غیر عمدی باشد ». (آرژیل، 1387: 14-13).