جهانی شدن و تجارت جهانی ضروري می نماید تا شرکت ها و سازمان ها به صورت شرکت هاي بین المللی؛ چند ملیتی و جهانی درآیند و در این صورت است که شانس باقی ماندن در رقابت جهانی را خواهند داشت. براي این گونه سازمان ها؛ در این بعد فعالیت، پیوند دادن تفاوت هاي فرهنگی هم در سطح جهانی و هم در سطح ملی چالش بزرگی محسوب می شود .

از این رو کلید موفقیت سازمان ها در فعالیت هاي بین المللی؛ توسعه یک روش مدیریت جهانی است که شرکت هاي جهانی این مهم را درك کرده اند.  از این رو، امروزه اعتقاد براین است که علم مدیریت باید مدیرانی را پرورش دهد که ارزش ها و هنجارهاي هریک از افراد را به خوبی درك و بر اساس این دانش و آگاهی عمل کنند .  

در این میان، این مدیریت منابع انسانی است که می تواند مهمترین سرمایه انسانی و اصلی ترین منبع ایجاد کننده مزیت رقابتی را در محیط هایی با تنوع فرهنگی سازماندهی کند و به بهره برداري لازم دست یابد (طبرسا و زمانی،1388).