روانشناسی هاشملو

رویکردهای مفهومی تاب آوری را می توان به سه دسته اصلی خلاصه کرد که جنبه مشترک در همه آنها توانایی ایستادگی، مقاومت و واکنش مثبت به فشار یا تغییر است.

الف: تاب آوری به عنوان پایداری

رویکرد پایداری نسبت به تاب آوری، از مطالعات اکولوژیکی که تاب آوری را به عنوان توانایی بازگشت به حالت قبل تعریف می کند، بسط یافته است. این رویکرد، تاب آوری را به صورت مقدار اختلالی که یک سیستم قبل از اینکه به حالت دیگری منتقل شود ، می تواند تحمل یا جذب کند، تعریف می شود . برخی محققان آستانه ای را فراتر از آنچه جامعه سانحه زده قادر به بازگشت به حالت عملکردی خود نیست را در نظر می گیرند، چون یک جامعه تاب آور دارای آستانه بالایی است و قادر به جذب فشار زیادی قبل از اینکه از حد آستانه اش بگذرد، است .

ب: تاب آوری به عنوان بازیابی

رویکرد بازیابی از تاب آوری در ارتباط با توانایی جامعه برای «بازگشت به گذشته» از تغییر یا عامل فشار و برگشت به حالت اولیه آن است. تاب آوری در اینجا معیاری است که به عنوان زمان صرف شده یک جامعه برای بازیابی از تغییر اندازه گیری می شود جامعه تاب آور قادر به برگشت نسبتا سریع به وضعیت قبلی است؛ در حالیکه جامعه ای که تاب آوری کمتری دارد، ممکن است زمان بیشتری را صرف بازیابی خود کند یا اصولا قادر به بازیابی نباشد .

ج: تاب آوری به عنوان دگرگونی

این رویکرد بیشتر در ارتباط با تاب آوری اجتماعی و به عنوان ظرفیت جامعه برای واکنش به تغییر و به شکل سازگارانه بیان می کند که به جای بازگشت ساده به حالت قبل می تواند به معنای تغییر به حالت جدید که در محیط موجود پایدارتر است، باشد . رویکرد دگرگونی به تابآوری برای درک چگونگی واکنشی که یک جامعه می تواند به شکلی مثبت به تغییر نشان دهد، مفید است و می پذیرد که تغییر غیر قابل اجتناب است و به جای اینکه تغییر را یک عامل فشار بداند، آن را چیزی در نظر می گیرد که جامعه به آن برای احیا به حالت اصیلی اش نیاز دارد. رویکرد تاب آوری به عنوان دگرگونی ویژگی دینامیک جوامع و تعاملات انسان - اکوسیستم را می پذیرد و مسیرهای پتانسیل چندگانه درون آنها را قبول می کند.