1. روش محبّت

 یکی ازمهّم ترین، بادوام ترین روش درتربیت دینی به حساب می آید.نگرش مثبت فرزندان نسبت به مذهب ودین ریشه درمهرومحبّت والدین دارد.استفاده ازعواطف، محبّت، نیکوگویی والفت و مهربانی دراین زمینه تأثیر به سزایی دار

2. روش الگویی 

چون پدران ومادران برای کودکان مقدّس هستند وازطرفی کودکان ازوالدین الگووسرمشق می گیرند، نیازاست والدین خود نمونه کي امل از رفتارهای دینی باشند تا در ذهن و جان کودک نقش ببندد.

3. روش معرفتی ( آموزش یادگیری )

کنجکاوی و دانستن که امری فطری است در همه وجود دارد . سعی کنیم زمینه های رشد،آگاهی وشناخت وکسب معرفت را درکودکان فراهم آوریم . چون قلب کودک پذیرای هر نوع آموزش و معرفتی است. اولیا باید با توجّه به ظرفیّت ذهنی کودک به او آموزش بدهند و  به سؤالات مذهبی او با استدلال و منطق پاسخ دهند .

4. روش شرطی

روان شناسان معتقدند که بین محرک و پاسخ،هر گاه پیوند ایجادونهادینه شود یادگیری صورت گرفته و بر این اساس هرگاه مراسم مذهبی وشعائردینی همزمان با امورخوشایند درنظر کودکان انجام گیرد علاقه مندی آنان افزایش می یابد.

5. ایجاد رغبت و جاذبه های غیرمستقیم

با در نظر گرفتن بهترین جای منزل و اتاق برای اقامه ي نماز و اهدای سجاده و مهر و تسبیح و عطرهای معنوی برای این فرضیه ي دینی،خاطره ي خوش وآراستگی رادرذهن اوتداعی می کند .

6. روش تلقین

از عالی ترین کلمات در اوج عظمت و شور معنوی  استفاده شودوعظمت  اعمال دینی و نماز بیان شود .گفته شود که نماز گزار چهره ای گشاده دارد؛ حرف زشت نمی زند؛ راستگو است؛ غیبت نمی کند و ... این روش در ذهن کودک جا می افتد وخود را تربیت یافته دین می گرداند .

7. روش اقتدار

با لحن محترمانه و از روی محبّت، امّا در عین حال محکم و متین فرزندان را به رعایت مسایل دینی و انجام فرائض دینی رهنمون کنیم . طبق فرمایش حضرت علی (ع) از سن 7 سالگی باید بچّه را به خواندن نماز امر کرد .

8. روش تکرار و مداومت

 والدین با تکرار و مداومت در اعمال مذهبی می توانند فرزندان را دین پرور و تربیت پذیر مکتب قرآن درآورند .