روانشناسی هاشملو

در سال 1793 پینل بحث مراقبت انسانی در تیمارستان هاي فرانسه را مطرح کرد.

در سال 1848 دروتی دیکس موفق شد تسهیلات بهتري براي بیماران روانی نیوجرسی فراهم آورد.

در سال 1895 بروئر و فروید کتاب مطالعاتی در باب هیستري را منتشر کردند.

در سال 1900 فروید کتاب تفسیر رویاها را منتشر کرد.

در سال 1908 کلیفورد بیرس جنبش بهداشت روانی را به راه انداخت.

در سال 1909 هیلی درمانگاه مشاوره کودك شیکاگو را تأسیس کرد.

در سال 1920 واتسون و رینر شرطی سازي ترس ها را مطرح کردند.

در سال 1932 مورنو گروه درمانی را معرفی کرد.

در سال 1950 دالرد و میلر کتاب شخصیت و روان درمانی را چاپ کردند.

در سال 1951 راجرز کتاب درمان مراجع محور را چاپ کرد.

در سال 1952 آیزنک گزارش خود؛ انتقادي بر روان درمانی مبنی بر بی تأثیر بودن آن را منتشر کرد.

در سال 1953 فرانکل بحث معنادرمانی و ارتباطش با نظریه وجودي را مطرح کرد.

در سال 1953 اسکینر کاربرد اصول شرطی سازي عامل را توضیح داد.

در سال 1958 آکرمن بحث خانواده درمانی را مطرح کرد.

در سال 1958 ولپ روش حساسیت زدایی منظم را شرح داد.

در سال 1961 برن نظریه تحلیل تبادلی را مطرح کرد.

در سال 1962 الیس درمان عقلانی ـ هیجانی را ابداع کرد.

در سال 1965 کنفرانس سوامپ اسکامپ برگزار شد و روانشناسی اجتماع نگر شکل گرفت.

در دهه 1980 روانشناسی سلامت ظهور کرد و روان درمانی هاي کوتاه مدت مورد توجه بیشتر قرار گرفتند و تحقیقات در زمینه رواندرمانی اوج گرفت.

در دهه 1990 تأثیر شدید نظام مراقبت هاي بهداشتی کنترل شده بر خدمات روانشناختی مشخص شد.

در سال 1995 براي اولین بار فهرست درمان هاي داراي حمایت تجربی منتشر شد.