تقلید نوزادان و کودکان بعد از مشاهده ی اعمال تکراری دیگران از ویژگی های مهم رشد سمبولیک اجتماعی و شناختی به شمار می رود. بازی تقلیدی نشان می دهد کودک کاری را مشاهده کرده و قادر به تشخیص و تکرار آن شده، به همین دلیل تاحدودی دارای مفهوم است.

بازی تقلیدی چیزی را که کودک به ویژه در زمینه های اجتماعی و فرهنگی روزمره در اطراف خود می بیند و می شنود نشان می دهد. پس بهترین سرآغاز ایفا و تقلید نقش؛ یعنی، استفاده از برخی از آن ها خارج از توان جسمی کودک است؛ به طور مثال راندن اتومبیل ، پرواز با هواپیما ، دستکاری اشیای برقی و ... به علت خطرهای جسمی دور از دسترس کودک هستند؛ اما کودک برای ارضای حس کنجکاوی خود تمایل به آشنایی باآن ها و درنتیجه تماس و برخورد باآن ها را دارد.

در این جا کودک جهت حل مشکل خود به بازی های نمادی رو می کند. تکه ای چوب بر می دارد، سوار برآن شده و به گوشه و کنار می رود . بر روی صندلی می نشیند و بادست های خالی خود فرمان خیالی ماشین را به هرجهت می گرداند. با پای خود به صندلی فشار می دهد؛ یعنی، ترمز گرفته است. با دهان خود صدای بوق را در می آورد؛ یعنی عابران پیاده را متوجه ی خطر برخورد با ماشین می کند. باتکه ای چوب صدای رگبار مسلسل را تقلید می کند و نشان می دهد چگونه دشمنان را تارومار کرده است . کودک تمام آرزوهای خود را با استفاده از وسایل نمادی و از طریق بازی به بیرون فرا می افکند. و این خود یکی از بهترین راه های بازی درمانی است . اگرچه این نوع، از بازی مقدار زیادی از واقعیت دور است؛ اما پرورش نیروی ذهنی کودک در آن بی اندازه مورد توجه قرار می گیرد.