روانشناسی هاشملو

جورج اسموند باترورث ( George Esmond Butterworth ) متولد 8 نوامبر 1946 و متوفای 12 فوریه 2000 در سن 53 سالگی ، استاد روانشناسی بریتانیایی بود که رشد نوزادان را مطالعه می کرد . جورج باترورث یکی از دو بنیانگذار انجمن اروپایی روانشناسی رشد بود .

پس از اتمام دکترای فلسفه از آکسفورد، باترورث پستی را در دانشگاه ساوتهمپتون گرفت و در سال 1985 به کرسی روانشناسی در استرلینگ رفت، قبل از اینکه در سال 1991 به دانشگاه ساسکس آمد. او در سال 1996 به عنوان استاد افتخاری دانشگاه شرق لندن منصوب شد.

مشارکت‌های او در این رشته شامل تأسیس گروه تحقیقاتی بریتانیای کودکی و مجله علوم رشد و همچنین سرپرستی گروه‌های متعددی از هیئت امور علمی انجمن روان‌شناسی بریتانیا تا انجمن اروپایی روان‌شناسی رشد است.

علایق تحقیقاتی جورج گسترده بود و موضوعاتی را در بر می گرفت که منشأ خودآگاهی در رشد و تکامل انسان و درک کودکان از ویژگی های جغرافیایی زمین متفاوت بود. اما برجسته ترین مشارکت او کارش در مورد منشأ اندیشه و ادراک در نوزادان بود، حوزه ای که در آن یک مرجع جهانی بود. کار او در مورد اشاره نوزادان و نقش آن در رشد شناختی در موزه علوم لندن به نمایش گذاشته شده است.

تحقیق حس عمقی بصری

لی و آرونسون (1974) اولین کسانی بودند که حس عمقی بصری را در کودکان خردسال بررسی کردند. مطالعه آنها یکی از گسترده‌ترین مواردی است که نشان می‌دهد اطلاعات بصری بر اطلاعات دهلیزی و حسی جسمی در مراحل اولیه کسب کنترل وضعیتی غلبه می‌کند، و روش اصلی آن بارها در تحقیقات توسعه‌ای در مورد حس عمقی بینایی تکرار شده است. در این مطالعه، نوزادان 13 تا 16 ماهه که بین 1 تا 22 هفته تجربه راه رفتن داشتند، در اتاقی که در فاصله 94 سانتی متری و با حداکثر سرعت به سمت یا دور از آنها چرخید، آزمایش شدند. 40 سانتی متر بر ثانیه در اینجا ذکر این نکته ضروری است که دامنه و سرعت حرکت اتاق، جریان نوری جهانی را که یک نوزاد هنگام ایستادن و تاب خوردن تجربه می‌کند شبیه‌سازی نمی‌کند، بلکه در عوض، جریان نوری را شبیه‌سازی می‌کند که هنگام سقوط یا حرکت سریع تجربه می‌شود. نتایج به وضوح نشان داد که این نوع اغتشاش تأثیر قابل توجهی بر توانایی نوزاد برای حفظ تعادل دارد. آنها در 82 درصد کارآزمایی‌ها جبران وضعیتی را نشان دادند - 26 درصد از پاسخ‌ها به عنوان نوسان، 23 درصد به عنوان تلوتلو و 33 درصد به عنوان زمین خوردن طبقه‌بندی شدند.

محققان به سرعت کار اصلی لی و آرونسون (1974) را دنبال کردند. باترورث و هیکس ( Hicks ) (1977) با استفاده از یک اتاق کوچکتر که دامنه کوچک‌تر اما تقریباً با همان سرعت حرکت می‌کرد، یافته‌های لی و آرونسون را با نوزادانی که بین 12.5 تا 17 ماه سن داشتند و بین 0.5 تا 6.5 ماه تجربه راه رفتن داشتند، تکرار کردند. علاوه بر این، زمانی که نوزادان رو به دیوار کناری ایستادند، جبران وضعیتی نیز یافت شد تا جریان نوری لایه‌ای به میدان بینایی مرکزی ارائه شود، اگرچه نوزادان در این شرایط کمتر از زمانی که رو به دیوار جلو بودند، آشفتگی داشتند.

آزمایش دوم گزارش شده توسط باترورث و هیکس (1977) به ویژه جالب بود زیرا نشان داد که تجربه ایستادن پیش نیازی برای نشان دادن جبران وضعیتی در اتاق متحرک نیست. هم نوزادان کوچکتر (میانگین سنی = 10.9 ماه)، که تجربه ایستادن نداشتند، و هم نوزادان بزرگتر (میانگین سنی = 15.8 ماه)، که تجربه ایستادن داشتند، هنگام نشستن رو به دیواره جلویی و کناری، جبران وضعیت بدنی را نشان دادند، هرچند بزرگی همانطور که انتظار می رود، نوسان در نشستن نسبت به ایستادن کاهش می یابد. احتمال مشاهده جبران وضعیتی در گروه جوان‌تر بیشتر بود، که به باترورث و هیکس نشان می‌دهد که توانایی مقاومت در برابر آشفتگی بصری اتاق متحرک با افزایش سن و تجربه افزایش می‌یابد.

پوپ (1981، همانطور که توسط Butterworth & Pope، 1981 نقل شده است) همچنین شواهدی را ارائه کرد که نشان می دهد بینایی قبل از شروع ایستادن یک عملکرد حس عمقی دارد. او با استفاده از روش‌های تقریباً مشابه روش‌های باترورث و هیکس، گزارش داد که حتی نوزادان 2 و 3 ماهه (که روی صندلی نشسته بودند که از تنه پشتیبانی می‌کرد، اما نه سر) در پاسخ، حرکات مناسب جهت سر را انجام دادند. به حرکت در کل اتاق در 63 درصد آزمایش‌ها. علاوه بر این، پوپ همچنین گزارش داد که میزان تاب خوردن در پاسخ به حرکت اتاق با افزایش سن کاهش می یابد.

باترورث و سیکتی ( Cicchetti ) (1978) نیز یافته‌هایی را گزارش کردند که نشان می‌دهد حس عمقی بصری خاص وضعیت بدنی و وابسته به تجربه است. آنها دریافتند که گروه‌های سنی متفاوت از نوزادان مبتلا به سندرم داون (DS) به اندازه نوزادان معمولی در حال رشد (که از نظر تجربه ایستادن با نوزادان DS مطابقت داشتند) به حرکت در کل اتاق پاسخ می‌دهند. علاوه بر این، درجه نوسان وضعیتی به عنوان تابعی از تجربه ایستادن در هر دو DS و به طور معمول نوزادان در حال رشد کاهش یافت. از آنجایی که هر دو گروه معمولاً در حال توسعه و DS از زیر گروه‌هایی با مقادیر مختلف تجربه ایستاده تشکیل شده‌اند، این داده‌ها برخی از بهترین شواهد را ارائه می‌دهند که تجربه منجر به بهبود توانایی مقاومت در برابر اثرات مخرب جریان نوری تحمیلی می‌شود. با این حال، گروه‌های جوان‌تر از نوزادان DS، که از نظر تجربه نشستن با نوزادان معمولی در حال رشد مطابقت داشتند، هنگام آزمایش در وضعیت نشسته، نوسان وضعیتی بسیار کمتری نسبت به نوزادان معمولی در حال رشد نشان دادند. باز هم، تجربه مربوط به کاهش نوسانات وضعیتی در نوزادان معمولی در حال رشد بود - نشسته‌کنندگان با مهارت کمتر در گروه معمولی در حال رشد به معنای واقعی کلمه توسط جریان نوری شبیه‌سازی شده تحت فشار قرار گرفتند. با این حال، با کمال تعجب، همان نوزادان DS که در وضعیت نشسته آزمایش شده بودند، به اندازه نوزادان معمولی در حال رشد هنگامی که هر دو گروه در حالت ایستاده با حمایت آزمایش شدند، تاب خوردند. بنابراین، تشخیص یا استفاده از جریان نوری بسیار وابسته به وضعیتی بود که در آن نوزادان DS مورد آزمایش قرار گرفتند. آنها هنگام تست در حالت ایستاده با پشتیبانی پاسخگو بودند، اما در هنگام نشستن تست نشدند.

جورج باترورث (1992) در بحث درباره اهمیت حس عمقی بصری در دوران نوزادی، سؤالی را مطرح کرد که به همان اندازه که به مطالعه هر پدیده رشدی مرتبط است .

جورج باترورث (1995) و اولریک نایسر (1994) مشخصات ادراکی خود ما را در رابطه با جهان ، بیشتر نشان داده است. نکته ساده ای که در اینجا می خواهم به آن اشاره کنم این است که اطلاعاتی که خود را مشخص می کند به سختی می تواند از ما "مستقل" باشد. نمی تواند خود را حذف کند!

جورج حق داشت که شرح پیاژه از ادراک را زیر سوال برد و در گیبسون جایگزین مهمی را دید. اما جورج اغلب بر تضاد شدید بین روایت سازنده پیاژه از دانش (بر اساس تعاملات کودک با محیط) و ادعای گیبسون مبنی بر اینکه ساختار نیازی به ساخت ندارد، زیرا از قبل در جهان وجود دارد، اصرار می‌ورزد. اما من تاکید کردم و هنوز هم می‌گویم که نباید تفاوت‌های بین این دو رویکرد را اغراق کنیم. یقیناً، گیبسون در مورد فعالیت نوزادان بر حسب «بازتاب‌ها» صحبت نکرد و روایت عقل‌گرایانه پیاژه از رشد ادراکی را رد کرد (رجوع کنید به گیبسون، 1966، 1979). با این حال، همگرایی های جالبی از جزئیات وجود دارد، مانند مفهوم ثابت (بوهم، 1965)، و رد مفهوم فضا به عنوان یک ظرف، اما، در عوض، به عنوان ساخته شده توسط اشیاء و سطوح (پیاژه، 1954، ص 98). ). مهمتر از آن، هم پیاژه و هم گیبسون با اصرار بر اولویت «در دنیا بودن» یا «هوش حسی حرکتی»، غیردنیایی بودن روانشناسی مدرن را به چالش کشیدند. برخلاف رویکردهای غالب در روان‌شناسی شناختی و هوش مصنوعی، آنها ظرفیت‌های ما را برای بازنمایی و نمادگرایی بدیهی نمی‌دانستند، اما به وضوح دیدند که فعالیت‌های بازنمایی باید در تعاملات ما با محیط اطرافمان مستقر شوند (به Butterworth، 1994a؛ Furth، 1969 مراجعه کنید. رید، 1991). همانطور که رادنی بروکس به خوبی بیان کرده است، بودن ما در جهان یک "مسئله جانبی" نیست:

به طور معمول، AI [هوش مصنوعی] با تعریف بخش‌هایی از مشکل که حل نشده‌اند به‌عنوان هوش مصنوعی «موفق» می‌شود. مکانیسم اصلی برای این پارتیشن بندی، انتزاع است. کاربرد آن معمولاً بخشی از علم خوب در نظر گرفته می شود، نه، همانطور که در واقع در هوش مصنوعی استفاده می شود، به عنوان مکانیزمی برای خودفریبی. در هوش مصنوعی، انتزاع معمولاً برای بررسی تمام جنبه‌های ادراک و مهارت‌های حرکتی استفاده می‌شود. . . . [با این حال] اینها مشکلات سختی هستند که توسط سیستم های هوشمند حل می شوند. (بروکز، 1991، ص 142؛ تاکید شده است)

نوزادان خردسال همچنین در درک اطلاعات چندوجهی که خود و حرکت بدنشان را مشخص می کند ماهر هستند (Butterworth، 1992؛ Rochat، 1995). آنها می توانند وضعیت خود را در پاسخ به بازخورد بصری تنظیم کنند (باترورث و هیکس، 1977؛ لی و آرونسون، 1974)، و اطلاعات حس عمقی ناشی از حرکت بدن خود را تشخیص می دهند و می توانند آن را با پیامدهای بصری آن حرکت مرتبط کنند (Bahrick & Watson, 1985؛ روچات و مورگان، 1995). نوزادان خردسال شار غنی تحریک چندوجهی را درک می کنند.

توجه بصری مشترک در دوران نوزادی

درک آنچه در توجه بصری مشترک با تعریف عملیاتی آن به عنوان "نگاه کردن به جایی که شخص دیگری نگاه می کند" نسبتا آسان است. چنین تعریفی این مزیت را دارد که تعیین اینکه آیا و چه زمانی نوزادان می توانند اشیاء را بر اساس تغییر جهت نگاه شریک زندگی خود پیدا کنند یا خیر، آسان است. به بیانی ظریف تر، توجه بصری مشترک (از این پس JVA) ممکن است به عنوان دنبال کردن جهت توجه شخص دیگر به موضوع مورد توجهش تعریف شود (Emery, Lorincz, Perret, Oram, & Baker, 1997). همانطور که برونر (1995) اشاره می کند، با این حال، JVA بسیار بیشتر از همزمانی صرف خطوط نگاه جداگانه است. توجه مشترک در دوران نوزادی، بستری برای واقعیت های اجتماعی مشترک، پیش شرطی برای کسب و استفاده از زبان، و در عمیق ترین معنای آن، برای شکل گیری و حفظ فرهنگ است: همچنین به اشتراک تمرکز، زمینه، و پیش فرض های مربوط به آن بستگی دارد. اشیایی که توجه را هدایت می کنند برای اینکه توجه مشترک باشد، افراد جداگانه ممکن است دانش مشترکی از تمرکز توجه یکدیگر داشته باشند و تمرکز توجه یک شریک ممکن است توسط شخص دیگر تنظیم شود. در برخی موارد، رفتار جهت‌دهی یکی از شریک‌ها ممکن است تأثیری بر تغییر جهت توجه کانونی شریک دیگر داشته باشد تا آنچه را که قبلاً در پس‌زمینه آگاهی وجود داشت، در پیش‌زمینه نشان دهد (کمپبل، 2000). توجه مشترک زمانی پدیدار می شود که هر دو شرکت کننده به صورت کانونی با یک شی درگیر شوند.

آدامسون و مک آرتور (1995) مؤلفه‌های تشکیل‌دهنده دوره‌های توجه مشترک در دوران نوزادی را به شرح زیر فهرست می‌کنند: نوزاد در حال رشد، مراقب، اشیایی که صریحاً در مجاورت وجود دارند، و عناصر نمادین به طور ضمنی در کدهای فرهنگی متعارف گفتار وجود دارند. ترتیبی که این مؤلفه های مختلف توجه مشترک برای اولین بار در رشد پدیدار می شوند، موضوع مناقشه هایی بوده است، به ویژه به این دلیل که خود این ایده که نوزادان می توانند نظرات خود را با بزرگسالان به اشتراک بگذارند، در نظریه های سنتی که خود محوری نوزاد را پیش فرض می گرفتند پذیرفته نشد (مثلاً پیاژه، 1954). واضح است که اگر اشتراک گذاری صرفاً به نظارت بزرگسالان بر کانون نگاه نوزاد بستگی دارد، نمی‌خواهیم ظرفیتی برای توجه مشترک به نوزاد نسبت دهیم. هر گونه مشارکت در چنین شرایطی کاملاً یک جانبه خواهد بود و متقابل نیست.

آغاز یک تعریف کاملتر از JVA بر این ایده استوار است که توجه مشترک به deixis بستگی دارد: کلمه ای که از واژه یونانی deiknunai به معنای "نشان دادن" گرفته شده است (فرهنگ لغت انگلیسی کالینز سافت بک، 1991). در نگاه ناخوشایند و در ژست‌های ناخوشایند، مانند اشاره کردن، بر اساس مکمل بودن دیدگاه‌های جداگانه‌ی شرکت‌کنندگان، تعامل متقابل وجود دارد. یکی از اعضا در تعامل، تغییر نگاه، یا جهت دست اشاره را به عنوان علامتی در نظر می گیرد که مکان چیزی مورد علاقه دوجانبه را «نشان می دهد». با این حال، نمایش درجات مختلفی از دقت را می پذیرد، از جلب توجه به کل صحنه ها تا مشخص کردن یک شی خاص یا بخشی از یک شی. نشانه های مختلف برای توجه مشترک در اثربخشی آنها در زمان های مختلف در رشد بین گونه ها و در دقت مرجع آنها متفاوت است. دقتی که یک مرجع در قسمت‌های JVA مشخص می‌شود، مهم است، زیرا به مسئله ابهام مرجع مربوط می‌شود، یعنی چگونه می‌توانیم دقیقاً بدانیم کسی به چه چیزی اشاره می‌کند.

ممکن است تعريف ناخوشايند توجه مشترک، که متقابل بودن را به عنوان يک شرط تعيين کننده در بر مي گيرد، حتي بيشتر از هم جدا شود. اولین شکل عمل متقابل ممکن است به تجربیات مشترکی اشاره داشته باشد که در واقع اشیاء بی جان را به عنوان اشخاص ثالث در بر نمی گیرند. نوزاد و بزرگسال در تعامل رودررو به طور متقابل توجه دارند و هر یک موضوع توجه دیگری است. تروارتن (1979) چنین متقابل اساسی را به عنوان «بین الاذهانی اولیه» توصیف کرد، که او آن را ظرفیتی برای درک دیگران به عنوان عوامل عمدی با احساسات تعریف می کند. بین الاذهانی اولیه به ویژه در هماهنگی عاطفی مادر و نوزاد 3 ماهه او در تعامل دوتایی مشهود است. نوزاد با دقت به صورت مادر نگاه می کند، با لبخند واکنش نشان می دهد، حرکات لب و زبان را شبیه به گفتار انجام می دهد و با دست ها به صورت کاملاً هماهنگ، ریتمیک و متقابل حرکت می کند (همچنین به تروارتن، 1993 مراجعه کنید). نگاه متقابل و اجتناب از نگاه نقش مهمی در تنظیم این فعل و انفعالات اولیه ایفا می کند، که به ویژه در 3 ماه اول، قبل از اینکه نوزادان در دست زدن به اشیاء فیزیکی غرق شوند، مشهود است.

روابط بین فردی مثلثی، به عنوان مثال بین مادر، پدر و نوزاد 3 ماهه، از اهمیت خاصی برخوردار است. Fivaz-Depeursinge و Corboz-Warnery (1999) چنین اشتراک مثلثی توجه را در کودکان 3 ماهه توصیف کردند. در حالی که کودک به طور فعال با یکی از والدین تعامل دارد، با این وجود ممکن است اغلب به سمت والدین دیگر گرایش پیدا کند، نه تنها نگاه می کند، بلکه لبخند می زند، و احساسات را از یک والدین به دیگری منتقل می کند که گویی قصد دارد تجربه سه نفر را با هم حفظ کند. نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که چنین «مثلث‌سازی اجتماعی» ممکن است پیش‌روی رشد روابط ارجاعی سه‌گانه باشد که اشیای بی‌جان را در خود جای داده و معمولاً بعداً در سال اول مشاهده می‌شوند.

استرن (1999) تجربه احساسات را در زمان واقعی توسط نوزادان خردسال توصیف کرده است که توسط "طرح های سرزندگی" تعدیل می شود. خطوط سرزندگی بازتابی از روشی است که در آن اقدامات انجام می شود. آنها با عباراتی مانند موج، محو شدن، زودگذر، انفجاری، یا آزمایشی که جریان پویای کنش و تعامل را توصیف می‌کنند، گرفته می‌شوند. ارتباط ویژه ای برای روابط مثلثی، روشی است که در آن خطوط سرزندگی باعث ایجاد هماهنگی عاطفه می شود، که در آن والدین به طور کلی با خط سرزندگی عمل کودک مطابقت دارند، به عنوان پیامی که نشان می دهد آنها تجربه عاطفی را به اشتراک گذاشته اند (مثلاً شادی یا غم). بعداً در رشد، خطوط سرزندگی اطلاعاتی را در زمینه ارجاع اجتماعی حمل می کنند، زیرا کودک به دنبال اطمینان در مورد چگونگی رفتار و احساس با اشیاء عجیب و شاید ترسناک است (Campos, Barrett, Lamb, Hill, Goldsmith & Stenberg, 1983).

ادغام یک مرجع خارجی شواهدی برای تغییر تکاملی به سمت ارتباط پیرامون یک موضوع است - چیزی که تروارتن (1979) آن را "بین الاذهانی ثانویه" می نامد - و این نشان دهنده پیشرفت مهمی در ظرفیت نوزاد برای JVA است. با این حال، ما نباید فراموش کنیم که این پیشرفت بر جنبه های قبلی متقابل، توجه مشترک و احساسات مشترک استوار است.

دامنه مطالعات معاصر JVA در سال‌های اخیر برای در نظر گرفتن شواهد مقایسه‌ای از میمون‌ها و شامپانزه ها گسترش یافته است (Itakura, 1996؛ Povinelli & Eddy, 1996a,b,c). روشی که در آن نقشه های مشترک توجه مشترک در اکتساب زبان در کودکان نوپا نیز مورد مطالعه قرار گرفته است (بالدوین، 1993؛ بلوم، 2000). پیوندهایی با آسیب شناسی روانی رشد نیز پیشنهاد شده است، به طوری که نقص در JVA ممکن است یکی از دلایل اصلی اوتیسم دوران کودکی باشد (بارون کوهن، لزلی و فریت، 1985).

كوليس (1977) نشان داد كه توجه بصري مشترك در سال اول زندگي بسيار معمول بوده و مادر و فرزند به اشياء مشتركي نگاه مي‌كنند. وي اشاره مي‌كند كه توجه مشترك در سال اول زندگي به اين دليل رخ مي‌دهد كه مادران دوست دارند خط ديد و توجه نوزادان خود را دنبال كنند و در سال دوم نيز كودكان توجه به جايي مي‌كنند كه مادرشان به آنجا نگاه مي‌كند.

باترورث نشان داده است كه رفتار بصري كودكان بسيار پيچيده تر از آن چيزي است كه كوليس تصور مي‌كرد. كودكان شش ماهه مي‌توانند نگاه مادرشان را دنبال کرده و به شيئي که مادر به آن زل زده نگاه کنند. در دوازده ماهگي كودكان هنوز نمي‌توانند جايي را که در پشت سرشان قرار دارد تشخيص دهند. و در هجده ماهگي مي‌توانند اشيائي را که پشت سرشان قرار گرفته پيدا کرده و براي ديدن آن سرشان را برگردانند اما در اين سن هم اگر چيزي پيش رويشان گذاشته شود حواسشان از پشت سر پرت مي‌شود.

در اواخر يک سالگي فرآيند ارجاع مشترک رخ مي‌دهد. در اين زمان اگر فردي با دست به محل خاصي اشاره کند كودك مي‌تواند آن محل را تشخيص دهد. درک ايما و اشاره در رشد ارتباطي کودک نقش بسيار مهمي دارد. زيرا از اين طريق كودك مي‌تواند به روش غير شفاهي (بدون صحبت کردن) جاي شيئي را پيدا کرده و آن رابدست آورد. توانايي اشاره كردن مخصوص انسان است. حتي شامپانزه ها هم نمي‌توانند از انگشت اشاره براي نشان دادن چيزي استفاه کنند. كودك انسان در يک سالگي مي‌تواند به اطراف خود اشاره کند. كودكان معمولا سعي مي‌کنند توجه مادر به شيء مورد نظر را جلب کنند. به اين صورت که کودک به شيء اشاره مي‌کند و برمي گردد تا ببيند آيا مادرش به جايي که اشاره کرده نگاه مي‌کند يا نه. باترورث و فرانکو دريافتند که اشاره و سپس امتحان کردن مادر معمولا همراه با تقليد صدا انجام مي‌شود. اين امر نشان دهنده اين است که اشاره کردن نوعي رفتار ارتباطي مي‌باشد.

همچنين آن دو دريافتند که در سن ده ماهگي کودک ابتدا بررسي مي‌کند که آيا مادر حواسش به او ست يا نه و سپس به شيء مورد نظر خود اشاره مي‌کند.

مي توان گفت که ميان اشاره کردن و رشد زبان در کودکان رابطه اي وجود دارد. بيتس وهمکارانش در سال 1979 نشان دادند که اشاره کردن اساس رشد زبان در کودک مي‌باشد. فولون و اورلانسکي دريافتند که تعداد دفعاتي که کودک 9 تا 12 ماهه به چيزي اشاره مي‌کند به مقدار صحبت کردن آنها بستگي دارد.

مدارك روشني يافت شده كه حاكي از آن است كه نوزادان در بدو تولد داراي توانايي نهفته ايجاد روابط با ديگران مي باشند. جورج باترورث (1984) نشان داد كه چگونه نوزادان مي توانند به سمت صدا برگردند. يك كودك از دو ماهگي مي تواند اشاره دست را دنبال كند و پس از آن نگاهش را به شخص ديگري معطوف كند. ظاهرا اين اطلاعات برخلاف نظر طرفداران پياژه مبني بر «خودميان بيني» كودك مي باشد، چرا كه حتي نوزادان مي توانند نگاه خود را به شخص ديگري برگردانند.

مراحل رشد توجه مشترک در دوران نوزادی انسان

مراحل رشد توجه مشترک بیان شده توسط Adamson & MacArthur (1995)

مرحله رشدسن دوره

توجه مشترک (بین الاذهانی اولیه)از تولد

تعامل بین فردی روابط مثلثی6 تا 8 هفته ای

JVA سه گانه شکننده3 تا 4 ماهگی

درگیری شی5 تا 6 ماهگی

JVA سه گانه قوی (بین الاذهانی ثانویه)9 تا 15 ماهگی

اشاره متعارف11 ماهگی

ظهور نمادها 18 ماهگی

به بیان ساده، آدامسون و مک آرتور (1995) پیشنهاد می کنند که در 9 ماه اول، عمدتاً مادران هستند که نگاه خود را با علایق نوزاد تنظیم می کنند تا برعکس. از 9 ماهگی به بعد، نوزاد بیشتر شروع می کند و تعامل دوتایی قادر به ترکیب اشیاء "شخص ثالث" می شود و هر شرکت کننده در به اشتراک گذاری توجه کمک می کند. مراحل قبل و بعد از 9 ماه به ترتیب به عنوان JVA "حمایت شده" و "هماهنگ" توصیف شده اند (بیکمن و آدامسون، 1984). از حدود 13 ماهگی، کدهای مرسوم فرهنگ، از جمله زبان، در دوره‌های تعامل مشترک شروع به ظهور می‌کنند. این چارچوب گسترده یک جدول زمانی مفید برای ظهور اشکال قوی JVA و برای پیوندهای بالقوه آن با زبان ارائه می دهد. با این حال، تحقیقات اخیر نشان می دهد که JVA هماهنگ، که در آن نوزاد تغییر نگاه بزرگسالان را دنبال می کند، در صورت مناسب بودن شرایط آزمایش، می تواند مدت ها قبل از حوضه 9 ماهه مشاهده شود. طبقه بندی آدامسون و مک آرتور باید اصلاح شود تا ظرفیت برای JVA "شکننده" حداقل در اوایل 3 ماه و ظرفیت اولیه برای روابط مثلثی اجازه دهد. مسائل مربوط به منشأ JVA مهم هستند زیرا به تعیین اینکه آیا ظرفیت از طریق تعامل اجتماعی به دست می آید (به عنوان مثال، ویگوتسکی، 1962) یا شرطی سازی عامل (مثلاً، کورکام و مور، 1995)، یا اینکه آیا خود سازنده تجربه اجتماعی است، مهم هستند. و یادگیری اجتماعی همانطور که برونر (1995) بیان می کند.

مطالعه کودکان دارای اختلال ژنتیکی

از مشاهده رشد جنینی بود که وادینگتون مفهوم خود را از "چشم انداز اپی ژنتیک" توسعه داد (به عنوان مثال، Waddington، 1975). جالب توجه است که برخی از مفاهیم وادینگتون اخیراً توسط محققان علاقه مند به رویکردهای سیستم های دینامیکی غیرخطی برای توسعه شناختی احیا شده است (Butterworth، 1998؛ Butterworth & Jarrett، 1991؛ Elman، Bates، Johnson، KarmiloffSmith، Parisi، & Plunkett، 1996؛ Thelen & Smith, 1994). با این دیدگاه، بسیاری از سازگاری ها با محیط طبیعی توسط هر فرد در حال رشد دوباره کشف می شود.

درست قبل از مرگ نابهنگام خود، علاقه دیرینه جورج باترورث به رشد معمولی نوزاد به رشد غیر معمول در نوزادان و کودکان نوپا مبتلا به اختلالات ژنتیکی گسترش یافته بود (لینگ، باترورث و همکاران، 2002).