محمد رضا احمدي در 1385 طی مقاله ای با عنوان «مباني روان شناختي ارتباط مؤثر والدين با فرزندان در محيط خانواده» در  مجله معرفت ، ش 104 به بیان نظر خود پرداخته ، که ايجاد و رشد همدلي والدين نسبت به فرزندان را نيازمند تلاش در سه بعد مهم شناختي، عاطفي و ارتباطي مي‌داند:

1. مؤلفه شناختي همدلي ، والدين را ملزم مي‌سازد كه رفتار فرزند را دقيقاً مشاهده كرده و از معناي مشاهدات خود آگاهي يابد. همدلي نيازمند آشنايي با تجربه رفتاري فرزند و نيز اطلاع از تأثيرات آن رفتار است. اطلاعاتي نظير تأثيرات رفتار فرزند بر افكار و عواطف او و يا هنگام رويارويي با مسائل مختلف زندگي.

2. مؤلفه عاطفي همدلي ، نيازمند حساسيت به احساسات فرزند و گوش دادن به گفته‌هاي او درباره احساسات خويش است. اين احساسات در قالب كلام، حركات و يا اعمال فرزند جلوه‌گر مي‌شود. اين مؤلفه‌ها، نيازمند هماهنگي دريافت‌هاي والدين از عواطف فرزند با رفتارهاي فرزند است.

3. مؤلفه ارتباطي همدلي ، بر انتقال اين نكته به فرزند تأكيد دارد كه والدين او را درك كرده، حقايقي درباره تجارب و رفتارهاي فرزند مي‌دانند و احساسات كنوني او را دقيقاً درك مي‌كنند. به عبارت ديگر، همدلي مستلزم آن است كه به نحوي به فرزند منتقل شود كه والدين او را درك مي‌كنند.