روانشناسی هاشملو

درباره انواع سبک های یادگیری اختلاف نظرهای زیادی وجود دارد. و به گروههای مختلف دسته بندی شده اند. اما به نظر هوهن در 1995 می توان آنها را به سه دسته کلی زیر تقسیم بندی کرد:

سبک های یادگیری فیزیولوژیک
به جنبه های زیست شناختی یعنی به واکنش یادگیرنده نسبت به محیط فیزیکی که بر یادگیری اثر می گذارد، گفته می شود. یادگیرندگان برای محیطی که می خواهند در آنجا مطالعه کنند اولویت هایی قائل می شوند، مثلاً مکان مطالعه برخی از آنان باید کاملاً ساکت باشد، ولی برخی دیگر با یک موزیک آرام به مطالعه می پردازند. بعضی از آنها در مکانهای پرنور و بعضی از آنان ترجیح می دهند در مکانهای کم نور درس بخوانند، بعضی به هنگام شب و بعضی دیگر صبح زود بهتر درس می خوانند .
نتایج برخی از پژوهش ها نشان داده اند وقتی که یادگیرندگان در سبک ترجیحی خود مطالعه می کنند، بهتر و بیشتر یاد می گیرند. مثلاً داون و همکاران در 1989 در تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که یادگیرندگان وقتی بهتر و بیشتر یاد می گیرند که در مکانی مورد پسند و به دلخواه خود مطالعه کنند. داون و گریگز در 1989 براین باورند که برخی از یادگیرندگان موقع صبح به خوبی ، نمی توانند به مطالعه بپردازند در حالیکه همین افراد در شب و بعد از ظهر خیلی خوب یاد می گیرند، برخی در محیط شلوغ و پرسر و صدا، روشن و پرنور بهتر یاد می گیرند، در صورتی که بعضی دیگر در محیط های کم نور ولی ساکت و آرام بهتر یاد می گیرند .
سبک های یادگیری عاطفی
دسته ای دیگر از سبک های یادگیری، سبک های عاطفی هستند. این سبک ها شامل ویژگی های شخصیتی و هیجانی می باشند. که از جمله این ویژگی ها می توان پشتکار یادگیرنده، کارکردن به تنهایی یا با دیگران، پذیرفتن یا نپذیرفتن تقویت بیرونی را نام برد.
برخی از دانش آموزان برای رسیدن به اهداف خود نیاز به تشویق و تقویت ندارند، انگیزش درونی برای انجام کارها و مطالعه دارند، در حالیکه دانش آموزانی نیز وجود دارند که حتماً باید مورد تایید و تشویق دیگران قرار گیرند و به تقویت از بیرون نیازمند هستند تا برای رسیدن به اهداف خود موفق تر عمل کنند، بنابراین هر یادگیرنده ای برای یادگیری، سبک منحصر به فرد خود را دارد. برخی از آنها ترجیح می دهند در موقع یادگیری به تنهایی کار کنند و دسته دیگری از آنها ترجیح می دهند با همسن و سالان خود به صورت گروهی وبا هم به مطالعه بپردازند .
سبک های یادگیری شناختی
در سالهای اخیر مطالعه سبک شناختی در روانشناسی معاصر یک طیف وسیعی را به خود اختصاص داده است.
از سبک های شناختی تعاریف مختلفی به عمل آمده است. از نظر دکتر سیف این سبک ها به طریقی که شخص موضوعها را ادارک می کند، اطلاعات را به خاطر می سپارد، درباره مطالب می اندیشد، و مسائل را حل می کند تعریف می شوند. گلدستاین و بلک من در 1978 بیان کرده اند: اصطلاح سبک شناختی بر روشهای خاصی دلالت دارد که یک فرد در درک و مفهوم سازی محیط به کار می برد. وی اظهار می دارد: سبک شناختی فرآیندی است که افراد از طریق آن اطلاعات را از محیط گرفته، تفسیر کرده، و برای ابراز واکنش به محیط از آن استفاده می کنند، این واژه به طرق ثابتی اشاره دارد که شخص از طریق آنها به تفکر در دنیای خارج می پردازد و در واقع رابط ذهن او با دنیای خارج می باشد.تحقیقات نشان داده اند که افراد در چگونگی پرداختن به حل یک تکلیف متفاوت عمل می کنند، اما این تفاوتها، سطح هوشی یا الگوهای توانایی های ویژه افراد را نشان نمی دهد، بلکه بیشتر به راههای ترجیحی که افراد مختلف برای پردازش و سازماندهی اطلاعات دارند، اشاره می کند .