اصطلاح فرابازنمایی یا فراتجسّم عموماً به عنوان بازنمایی یک بازنمایی یا به بیان دقیقتر بازنمایی یک بازنمایی به عنوان بازنمایی تعریف می شود (استینگتون و همکاران، 1988 ). فرابازنمایی ملاک اصلی در کسب نظریه ذهن محسوب می گردد. فرابازنمایی یعنی فرد به طور همزمان دو بازنمایی متفاوت از یک شییء یا رویداد داشته باشد. به این صورت که شییء یا رویدادی را از قبل بازنمایی کند و آن را با بازنمایی ای که هم اکنون از آن شییء یا رویداد دارد مقایسه نماید .

همچنین لزلی ( 1987 ) بر این باور است که دو سطح بازنمایی وجود دارد: سطح اول بازنمایی شامل نمادپردازی در ذهن فرد است. سطح دوم بازنمایی یا فرابازنمایی در برگیرنده توانش کودکان در درک بازنمایی خودشان می باشد.

وی بر این باور است که توانشناختی فرابازنمایی مهمترین عامل اساسی نظریه ذهن است. این توانش فرابازنمایی، در بازی وانمودی، درک باور غلط و سایر حالت های ذهنی مشاهده می گردد. فرابازنمایی برای لزلی شامل سه جزء می باشد:

1) عامل؛ یعنی شخص

2)ارتباط اطلاعاتی؛ شغل و عمل عامل

3) تظاهر؛

واحدهای اطلاعاتی که استفاده معمولی از یک شیء را بیان می دارد. در مجموع همانطور که مونو (1996) بیان داشته است، در ظرفیت های مفهومی کودکان سه تا چهار ساله تغییر عمده ای رخ می دهد. این تغییر عمده به توانش فرابازنمایی مربوط می شود.