در استرحام شخص کوشش می کند که با شرح شکست ها و بیماری ها و سایر مشکلات خود همدردی دیگران را جلب کند و به این ترتیب احساس ارزش شخصی او، حمایت می شود، زیرا بر غم شکست او، دیگران درک می کنند که چقدر زندکی برای کسی که بیمار بوده یا چنان مشکلاتی داشته سخت و رنج آور است.

در اظهار نیز شخص تشویق  حاصله از هوس های ممنوع شده را به وسیله ی بیان کردن آنها تخفیف می دهد. واضح است که حتی اظهار نیز در شرایط معمولی زندگی، ممکن نیست مگر این که شخص وجدان اخلاقی و کنترل های حقیقی بسیار ضعیف داشته باشد زیرا حتی اظهار در معرض تحقیر و تقبیح اجتماع و تنبیه قرار می گیرد.(احمد وند، 1368)