دنیای کودکان ، دنیای تازگی ها، شادی ، شادابی و شگفتی هاست . بازی پشتوانه بزرگ شکل گیری شخصیت و رشد مناسب جسمی ، هوشی و روانی کودک است . بازی ، پل دوستی کودکان ، فرصت کسب مهارت ها و هماهنگی رشد کودک از نظر جسمی ، ذهنی و عاطفی است .
در فرهنگ دینی ما، بازی متن زندگی کودک است و والدین نه تنها باید فرصت هایی را برای بازی کودکان فراهم آورند که خود نیز با کودکان همبازی شوند و با فراهم کردن موقعیت هایی لبریز از نشاط و سر زندگی و انجام بازی های مناسب ، دنیای تجربی کودک را وسعت بخشند و از طریق بازی ، به شکوفایی و پرورش استعدادهای کودکان کمک کنند .
تجربه نشان داده است در آموزش ، اجبار نباید عامل انجام کار باشد بلکه انگیزه و محرک اصلی باید حس کنجکاوی و شوق کشف باشد. از طرف دیگر، بچه ها بسیار به بازی علاقه مندند. بنابراین در سنین  دبستانی ، اگر آموزش را با بازی توام سازیم یا از طریق برانگیختن حس کنجکاوی ، آنان را آموزش دهیم  موفقیت چشمگیر خواهد بود. در ادامه ، به چند روش از بازيهاي آموزشي ويژه  دوره اول ابتدايي اشاره می شود . 

تاريخچه بازي :

شروع بازی را می توان به گذشته های دور، حتی از بدو پیدایش انسان نسبت داد. در حقیقت بازی جزئی از زندگی انسان از بدو تولد تا زمان مرگ است ..

انسان از نظر فیزیولوژیکی نیاز به جنبش و حرکت دارد و بازی جزء مهم این جنبش و حرکت است. انسان برای رشد ذهنی و اجتماعی خود نیاز به تفکر دارد و بازی خمیرمایه تفکر است.

در ابتدا بازیچه بشر، مواد و اشیاء خام و طبیعی به دست آمده از طبیعت بود. قطعه ای سنگ، به دست گرفتن آن، حرکت دادن آن و سرانجام غلتاندن یا پرتاب آن همه نوعی بازی محسوب می شد.

رشد ذهنی یا اجتماعی انسان و تسلط پیش رونده او بر طبیعت، امکان دست کاری در اشیاء طبیعی را به وجود آورد و از این زمان اشیاء به خواست انسان تغییر شکل دادند تا بتوانند اندیشه او را در شکل دهی به بازی غنای بیشتری بخشند و روح او را راضی تر گردانند. از این زمان ها آثاری در دست است. حجاری های روی دیواره غارها و تشابه آن ها با مواد مورد نیاز بازی به برداشت مـا از قـدمـت بازی ارزشی بیشتر خواهد بخشید  ( پور شيخ ، 1392 )

تعریف بازی  :

هر نوع ورزش یا فعالیتی که توسط کودکان به منظور تفریح و تفنن انجام گیرد، بازی نامیده می شود .

مربیان ورزشی از بازی تلقی جامع تری دارند. آن ها معتقدند که بازی، عبارت است از آن نوع فعالیتی که با میل و اختیار در اوقات فراغت انجام می شود . (جعفري ،1393 ).

برخلاف نظریات گذشتگان که بازی را تنها وسیله ای برای صرف انرژی مازاد بدن می دانستند، کودکان به هنگام بازی بخشی از نیروی فکری و بدنی خود را به کار می گیرند و بازی را بخشی از زندگی عادی خویش به حساب می آورند، ولی نباید فراموش کرد که در این نوع فعالیت ها کودک به هیچ وجه خود را مجبور به انجام آن احساس نمی کند و از آن لذت می برد . (جعفري ،1393 )

عوامل مؤثردربازي :

بازی، عمده ترین شکل فعالیت کودک و مناسب ترین آن برای بروز و رشد استعداد او به شمار می رود. بازی در کودک تحول ایجاد می کند .

بازی نقش بزرگی در زندگی و رشد کودک دارد. ضمن بازی بسیاری از خصوصیات مثبت آنان پرورش می یابد. اخذ نتایج تربیتی مطلوب از بازی به میزان زیادی وابسته به کاردانی مربی و آموزگار، آشنایی او با حیات و خصوصیات سنی و ویژگی های خردسالان، رهبری صحیح و مطابق با اسلوب بازی های گوناگون است

برای این کار باید قبل از هرچیز در دبستان ها، همه گونه شرایط رشد و پرورش کودک فراهم شود، باید کودکان را گرامی داشت، به آن ها توجه کامل کرد، عاقلانه و ماهرانه در تعلیم و تربیتشان کوشید .