هاتفیلد معتقد است عشق در مردان معمولاً از نوع عشق پرشور است و عشق در زنان بیشتر رفاقتی است. تفاوت‌های فرهنگی نیز در چگونگی گرایش به این دو نوع عشق تأثیرگذار است. در فرهنگ‌های فردگرا بیشتر تمایل به عشق پرشور است، در حالی‌که در فرهنگ‌های جمع‌گرا به دلیل اهمیت نظر خانواده، پذیرش عشق رفاقتی بیشتر رایج است. همچنین هاتفیلد این نظریه را مطرح می‌کند که عشق شهوانی زمانی بروز می‌یابد که انتظارات فرهنگی فرد را تشویق به عاشق شدن کند، فرد با عقاید از پیش شکل گرفته‌ی عشق ایده‌آل آشنا شود و برانگیختگی فیزیولوژیک شدیدی را در حضور دیگری تجربه کند. عشق شهوانی در حالت ایده‌آل به عشق دلسوزانه